ის კახეთში, ახმეტის მუნიციპალიტეტის სოფელ არგოხში ცხოვრობს და მისი სახელი პატარა ბავშვმაც კი იცის. სანამ კახეთში ჩამოვიდოდა, სხვადასხვა დროს სწავლობდა შტუდგარდში, ბერლინსა და სტრასბურგში.
ამჟამად ის არგოხში ფერმერულ მეურნეობას ეწევა და უძველესი ქართული მეთოდით აცხობს პურს, რომელსაც ვაკეში ყიდის. ყველასთვის გასაკვირის არის ის, რომ ფერმერი, რომელიც გარეთ ვაჭრობს და რომლის გამომცხვარი პურიც დიდი პოპულარობით სარგებლობს დედაქალაქის ერთ-ერთ ყველაზე პრესტიჟულ უბანში, ფრანგი ჟან ჟაკ ჯეიკობსია. ის საფრანგეთის ქალაქ ბრეტანიდანაა.
გაკახელებული ფრანგი ფერმერი ყოველ პარასკევს, ღამის ორ საათზე იწყებს ცომის მოზელას. მცირე ხნის დასვენების შემდეგ შეშას ჭრის, ღუმელს ახურებს და პურს ნახშირზე თავად აცხობს, თუმცა ამბობს, რომ არ აიყენებს საფუარს, რაც ჟან ჟაკის პროდუქციას სპეციფიკურ არომატს ანიჭებს: „საფუარს არ ვხმარობ, მხოლოდ ხაში, წყალი და ფქვილი. ეს ჯანმრთელობისათვის ძალიან კარგია“.
ჟან ჟაკ ჯეიკობსი საფრანგეთში ცხოვრების დროს პურს ალერგიის გამო ვერ ჭამდა. 2005 წელს კი სიღნაღის რმუნიციპალიტეტის სოფელ მაღაროში სტუმრობის დროს პური გასინჯა და ძალიან მოეწონა. ჯეოკობსი აღნიშნავს, რომ პური, რომელიც დააგემოვნა „წითელი დოლის“ ჯიშის ხორბლის ფქვილით იყო გამომცხვარი, რომელიც ამჟამად თავადაც მოჰყავს:
„პირველად საქართველოში მოვედი 2005 წელს. სოფელ მაღაროში სტუმრად ვიყავი, მეგობართან, სადაც პური გავსინჯე. ევროპაშიი პურს ვერ ვჭამდი, რადგან ალერგიას მაძლევდა. პური სპეციალური ხორბლით იყო გამომცხვარი. უკან დავბრუნდი 2006 წლის აპრილში და ეხლა სულ აქ ვარ. სოფელ არგოხის შესახებ კი მეგობრისგან გავიგე და აქ გადავწყვიტე მოსვლა“.
2006 წელს საქართველოში ჩამოსვლის შემდეგ ჯეიკობსმა პურის უძველესი ქართული მეთოდით გამოცხობის შესახებ ინფორმაციის მოძიება დაიწყო. საცხობი ხელსაწყოები კი საფრანგეთში შეიძინა მან მალევე არგოხში სახლი იყიდა, თონე ააშენა და მას შემდეგ პურის გამოცხობა მისთვის სასიამოვნო პროცესად იქცა. ყოველ შაბათს თავის მინიბუსს პურის გარდა სოფლის ნობათით ტვირთავს და ვაკეში, ფალიაშვილის ქუჩაზე, მეგობრის სახლის ეზოში დგამს დახლს, სადაც აწყობს ყველს, მურაბას, თაფლს, თხილს, ბოსტნეულსა და მწვანილს. პურის ნაწილი რამდენიმე რესტორანში მიაქვს და იქ აბარებს:
„ეს ჯანმრთელობისათვის ძალიან კარგი პურია და კარგი გემო და არომატი აქვს. პატარა მარკეტი გვაქვს და ვყიდით ყველს, წვენს, ბოსტნეულს და სხვადასხვა პროდუქტს. ეს ადგილია ფალიაშვილის 33 ა, რომელიც კონსტანტინე გამსახურდიას ძეგლთან არის. შაბათს ეზოში დგას მაგიდა და ქოლგა. შაბათს 9-დან 2-მდე კი ვყიდი პურს, მაგრამ პური რომ იყიდოთ 120-საათამდე უნდა მოხვიდეთ, რადგან ძალიან ბევრი კლიენტია“.
მას პურის ცხობაში გერმანელი იანეს ხოზიგი, როზა დეგენჰართი, ამერიკელი კოლიერ დუროვიჩი და მეზობლები ეხმარებიან. გერმანელი როზა ჟანჟაკთან სკოლის დამთავრების შემდეგ სპეციალური პროგრამით ჩამოვიდა, რადგან აინტერესებდა სოფლის მეურნეობა და თან იცოდა, რომ საქართველოში დარგის შესახებ მნიშვნელოვან ცოდნას შეიძენდა. ჟან ჟაკის კახეთში ყოფნისა და მისი საქმიანობის შესახებ ინტერნეტით შეიტყო. ამბობს, რომ ფერმერულმა საქმიანობამ ძალიან მოხიბლა და სურს, რომ გერმანიაში დაბრუნების შემდეგ თავადაც დაიწყოს ეს საქმე.
„შარშან დავამთავრე სკოლა. უნივერსიტეტში ჩაბარება არ მინდოდა. გერმანიაში ახალგაზრდებისათვის არის მთავრობის პროგრამა. მე ეს პროექტი ვიპოვე. ძალიან მომეწონა, მაინტერესებს სოფლის მეურნეობა. ივლისის ბოლომდე ვიქნები და მერე გერმანიაში დავბრუნდები“, – ამბობს როზა დეგენჰართი.
ჟან ჟაკს მოხალისეები ეხმარებიან მიწის დამუშავებაშიც. ნაკვეთები სოფელთან ახლოს აქვს და სწორედ იქ მოჰყავს ხორბალი. ის ამბობს, რომ ხორბლის დათესვისას ადამიანი უნდა იყო დადებით განწყობაზე, წინააღმდეგ შემთხვევაში ხარისხიან მოსავალს ვერ მიიღებს. გაკახელებული ფრანგი ქართველებს ამავე დროს ურჩევს არ დატოვონ სოფელი და მიწა დაამუშავონ.
„ბევრგან ვმუშაობდი, მაგრამ უღიმღამოდ მიდიოდა ცხოვრება. აი როცა ეს საქმიანობა დავიწყე, აქ ვიპოვე ცხოვრების საზრისი. ყველაზე მნიშვნელოვანია, რომ ადამიანმა პატივი სცეს მიწას და კარგად იმუშაოს. მიწის მოვლა იგივე ხელოვნებაა. თუ კარგ ხასიათზე დათესავ ხორბალს, კარგიც ამოვა და მისგან დამზადებული პურიც გემრიელი იქნება. ამიტომ ხორბალს არასად ვყიდულობ და მე თვითონ მომყავს“, – აღნიშნავს ჟან ჟაკი.
არგოხში მცხოვრები ქართველებისათვის კი ჟან ჟაკი ერთგვარად ბიძგის მიმცემია. მირიან კოჭაური იმედგაცრუებული იყო და მძიმე სოციალური პირობების გამო აპირებდა კიდეც სოფლის დატოვებას. მირიანი ამბობს, რომ ჟან ჟაკმა მას სტიმული მისცა, ფერმერული მეურნეობა გააფართოვოს და მოსავალი მოიყვანოს უძველესი ქართული მეთოდით, რომელიც გულისხმობს სოფლის მეურნეობაში შხამქიმიკატების აკრძალვას.
„ჟან ჟაკი ჩვენთვის დიდი მაგალითია. ეს ადამიანი ძალიან საინტერესო პიროვნებაა. ყველაფერი მოჰყავს შხამ-ქიმიკატების გარეშე და ჩვენ ამას ქართველი ერი გადავეჩვიეთ, მაგრამ ამაში ჩვენ მივბაძეთ ამ კაცს და ხორბალი მოგვყვავს უსასრულოდ. რაც შეეხება დაფქვასა და გამოცხობას, მომავალი გვიჩვენებს“, – აცხადებს მირიან კოჭაური.
ჟან ჟაკი არგოხელებისათვის არ არის მხოლოდ მოსავლის უძველესი ქართული მეთოდით მოყვანის სტიმულის მიმცემი. ის მათ პროდუქციის გაყიდვის მეთოდების შესახებ კონსულტაციებსაც უწევს. ნინო გუჯეჯიანის ოჯახმა მეფუტკრეობა ცოტა ხნის წინ დაიწყო. ნინოს იმედი აქვს, რომ უცხოელი ჯეიკობსი თაფლის გაყიდვაში დაეხმარება. გუჯეჯიანების ოჯახი ჟან ჟაკთან ერთად ერობლივი მცირე ბიზნესის დაწყებასაც აპირებს.
„ხშირად ვაკითხავთ, ვნახულობთ, ვესაუბრებით. ჩვენ მეფუტკრეობას მივდევთ. მეფუტკრეობაში შხამქიმიკატებს ვერ გამოიყენებ. ის ნამდვილად დაგვეხმარება იმაში, რომ რეალიზაცია გავაკეთოთ, ალბათ თბილისში. გვინდა, რომ ერთობლივად რაღაც გავაგრძელოთ. გვაქვს ღვინო და მეღვინეობას მივდევთ. საკმაოდ ბევრი ვენახი გვაქვს. დაგვეხმარება ამ ღვინის რეალიზაციაში და ა.შ. მერე ვნახოთ შემდეგში კიდევ რა იქნება“, – აღნიშნავს ნინო გუჯეჯიანი.
მოსახლეობა ამბობს, რომ სოფელ არგოხში ჟან ჟაკის ჩამოსვლის დღიდან მასთან უშუალო და ახლო ურთიერთობა აქვთ. მოსახლეობა იმასაც აღნიშნავს, რომ გაკახელებული ფრანგი ადამიანებს ხშირად ფინანსურადაც ეხმარება. არგოხელები მას დადებით ადამიანად ახასიათებენ და ვეღარც კი აღიქვამენ, რომ ის წარმოშობით საფრანგეთიდან არის.
„მან სოფელთან ძალიან კარგი საერთო ენა ნახა. როგორც ოჯახის წევრი ისეა ყველასთან. თუ რაღაცა დაგვჭირდა, თანხითაც რომ იყოს, ვთხოვთ და გვეხმარება. ძალიან კარგი პიროვნებაა და ყველას გვერდში გვიდგას. მისი ყოფნა ამ სოფელში ჩვენთვის მნიშვნელოვანია, რადგან სხვანაირი ხედვა აქვს. ყურადღებას ბიოზე ამახვილებენ, რომ არ იყო ეს შხამქიმიკატები, რომლებიც მავნეა ადამიანებისათვის. ეს ნამდვილად სამომავლო საქმეა. ამას უნდა მიექცეს ყურადღება და ჩვენ თავად მაგალითი უნდა ავიღოთ მაგათგან, ვისწავლოთ და გავაკეთოთ ყველაფერი ისე, როგორც საჭიროა“, – ამბობს ნინო გუჯეჯიანი.
თავად ჟან ჟაკიც კმაყოფილებას ვერ მალავს კახეთში ცხოვრებით. ამბობს, რომ მას გულისხმიერ და სტუმართმოყვარე ადამიანებთან აქვს ურთიერთობა და საქართველოდან წასვლას აღარ აპირებს.
„მულტიმედიური რეპორტაჟები სოფლებიდან “რუბრიკის მომზადებისათვის knews.ge რედაქციას მხარს უჭერს ფონდი „ღია საზოგადოება საქართველო“.